W czerwcu 1971 r. jedenastu Karmelitów Bosych z Polskiej Prowincji wyrusza na misje do Burundi.

Istniejący dotychczas przy każdym z naszych klasztorów urząd Zelatora misyjnego stał się bardziej niż dotąd niezbędny, konkretny i praktyczny. Stał on na czele Biura Misyjnego, istniejącego przy każdym z naszych klasztorów) skupiającego Koło Przyjaciół i Dobrodziejów Misji karmelitańskich. Animował Tydzień misji karmelitańskich i głosił kazania w czasie niedzieli misyjnej. Zbierał składki dla misjonarzy i utrzymywał kontakt z Przyjaciółmi misji. Z chwilą wyjazdu Misjonarzy powołano nowy urząd Prowincjalnego Sekretarza Misji który stał na czele „centralnego” Biura Misyjnego (najpierw we Wrocławiu, potem w Poznaniu a wreszcie w Krakowie). Współpracował on z zelatorami misyjnymi przy naszych klasztorach i organizował dla nich roczne dni skupienia. Koordynował całością pomocy materialnej i duchowej jaką byli otoczeni misjonarze. Wydawał także biuletyn misyjny. Pierwszy dzień skupienia odbył się w  Lublinie 14 września 1971 r. Na spotkaniu tym ustalono że dotychczasowa „honorowa godność zelatora misyjnego zmusza nas do poważnego wysiłku. Trzeba skoordynować nasze trudy, znaleźć nowe sposoby by zapewnić byt naszym Braciom w Burundi. Uchwalono wówczas że do obowiązków zelatora misyjnego należy: Organizowanie Niedziel misyjnych (z okazji światowego dnia misyjnego) – co roku. Wygłoszenie z tej okazji kazań na Mszach niedzielnych, poprowadzenie nabożeństwa misyjnego i zebranie składki lub do puszki funduszy na pomoc misjom (przekazanym do Biura Misyjnego). Urządzić Tydzień Misji Karmelitańskich  – raz w roku (codzienne kazanie o misjach, nabożeństwo z modlitwą za misjonarzy, kiermasz misyjnych pamiątek, spotkanie z misjonarzem, gablota, wystawa, przeźrocza o misjach). Dawne „Chóry Mariańskie” przemianowano na „Towarzystwo Przyjaciół Misji Karmelitańskich” ( Biuletyn Misyjny N2 (1971) s. 33-39)

Pod koniec października 1972 r.  (o. Bogusław Woźnicki jest jednocześnie Przeorem klasztoru lubelskiego i Prowincjalnym Sekretarzem misji), na spotkaniu przełożonych klasztorów „na wokandzie znalazła się i sprawa naszej Misji w Burundi. O. Bogusław przeor lubelski a jednocześnie Sekretarz Misji, z polecenia N.O. Prowincjała zreferował Radzie Prowincji i Przełożonym poszczególnych domów stan materialny naszych Ojców Misjonarzy. W dłuższym referacie przypomniał Ojcom Przełożonym obowiązek materialnej pomocy, bo sprawa misji w Burundi, to naprawdę najpoważniejsze dzieło, które podjęła nasza prowincja…Zobowiązaliśmy się do stałej dotacji na rzecz misji w Burundi więc pamiętajmy, by nie zalegać, gdyż łatwiej jest wywiązać się co miesiąc, jak raz w roku. Druga prośba do Przełożonych domów, to apel o nie utrudnianie pracy Ojcom Zelatorom, którzy nad podziw ofiarnie pracują. Proszę również o pozwolenie na umieszczenie skarbonki w każdym naszym kościele z wywieszką „OFIARA NA MISJE” i proszę o jej zawartość. Taca z Niedzieli Misyjnej w całości a nie jak dotąd, ma być przeznaczona na cele misyjne”(Biuletyn Misyjny Nr 3 (1972), s. 35-36).

Po śmierci o. Bogusława Woźnickiego Biuro Misyjne przeniesiono do Krakowa, gdzie mieści się ono aż do dnia dzisiejszego.

Sekretarze misji

1969 r. O. Leonard od Męki Pańskiej (Kowalówka; zm. 16 lutego 1990 w Poznaniu) – Prowincjalny Sekretarz misji w Polsce i fundator misji w Burundi

Klęczy u stóp św. Jana Pawła II –  o. Leonard Kowalówka OCD

Po wyjeździe o. Leonarda Kowalówki posługę Sekretarza misji pełnił o. Franciszek Ksawery (w Poznaniu). Pierwszym oficjalnie wybranym został Sekretarzem misji został o. Bogusław od Miłosierdzia Bożego (Tadeusz Woźnicki; zm. 9 listopada 1985 r. w Poznaniu), .

Drugi od prawej: o. Bogusław Woźnicki

1971 – 1985 – Bogusław Woźnicki (z chwilą wypędzenia misjonarzy z Burundi pomaga Sekretarzowi misji o. Teofil Kapusta)

1981  –o. Bogusław Woźnicki figuruje w dokumentach Kurii Prowincjalnej jako Prokurator Misji karmelitańskich a o. Bronisław Tarka jako Sekretarz misji

W latach 1976-1988 – o. Bronisław od Świętej Rodziny (Tarka; zm. 19 kwietnia 2006r.) rozwija swoją działalność pro-misyjną rozszerzając ją o kraje dawnego ZSRR (ośrodek w Poznaniu, Łodzi, Czernej)

od czerwca 1981 – do 1988 o. Teofil Kapusta –jest w Krakowie Sekretarzem misji.

1988 – 1994 – o. Jerzy Gogola

Listopad 1994 – styczeń 1997– o. Eliasz Trybała

Luty 1997 – do czerwca 1997 – o. Józef Trybała

6 czerwca 1997 do 31 marca 1999 – o. Sylwan Zieliński

1 wrzesień 1999 – 3 czerwca 2000 – br. Diakon Paweł Bęben oraz br. Arkadiusz Smagacz

6 czerwca 2000 – kwiecień 2002 – o. Paweł Bęben

22.05.2002 – 26.04.2005 – o. Maciej Jaworski

2005 – 2006 – o. Sylwan Zieliński

2006-2011 – o. Anastazy Gęgotek

2011 – 2014 – o. Bazyli Mosionek

2014 – o. Jan Ewangelista Krawczyk

Współpracownicy Sekretarza misji

Od chwili wyjazdu naszych misjonarzy do Afryki nikt dotąd nie interesował się zbieraniem, porządkowaniem i opracowaniem materiału archiwalnego w odniesieniu do historii Biura Misyjnego (lub raczej Biur misyjnych) czy świeckich współpracowników misjonarzy zgromadzonych w poszczególnych Kołach Misyjnych. Wiele z tych osób które tworzyły Biura i Koła Przyjaciół – prawdziwych świadków historii –  już zmarło. Wraz z nimi odeszły wspomnienia, pamiątki, kartoteki, zdjęcia, listy – które zaginęły. Wielu nie widząc żadnego zainteresowania ze strony Zakonu tymi sprawami – zniszczyło bezpowrotnie mnóstwo tych bezcennych pamiątek. Dzięki osobom które jeszcze żyją, pamiętają i zechciały uchylić rąbka tajemnicy tamtych dni; dzięki zachowanym w Archiwum dokumentom – udało się odtworzyć maleńki zarys dziejów współpracy świeckich w dziele misyjnym Karmelitów Bosych z Polski. Najmocniejszymi ośrodkami Przyjaciół misji okazały się Wrocław, Kraków i Poznań. Na emigracji (Munster –Chicago) Polonia zakłada „komitet pomocy dla Burundi”[1]. Na jego czele stał O. Borcz.

Poznań stał się od 1971 r. pierwszym Biurem misyjnym. Pod kierownictwem o. Bogusława Woźnickiego przepisywano listy misjonarzy, wspomnienia i życzenia z Afryki aby je dwa razy w roku wysyłać do Przyjaciół Misji. Organizowano Tydzień misyjny i Niedzielę misyjną w kościele, spotkania z misjonarzem, zbierano składki, wysyłano paczki na misje itp. Na czele Grupy Przyjaciół Misji w Poznaniu stały – P. Stefania Olsztyńska wraz z mężem i córką (S. Edmunda Olsztyńska Karmelitanka Dzieciątka Jezus).  

P. Anna Dutkiewicz i jej siostra bliźniaczka (S. Bartłomieja Dutkiewicz Karmelitanka Dzieciątka Jezus w Czernej), Państwo Olejniczak oraz ich trzy córki.

p. Stefania Olsztyńska z córką s. Edmundą

 

W Krakowie, w Biurze Misyjnym pomaga najpierw dorywczo (od 1975 r.) a następnie od 1980 r. w pełnym wymiarze P. Zofia Proszak (s. Maria od Jezusa Ukrzyżowanego (OCDS)[2] – wolontariuszka  w pełnym tego słowa znaczeniu.

Pani Zofia Proszak zmarła 12 grudnia 2000 r.[3]. Pomagała jej od 1995 – do 2000r. –  P. Bożena Filas, P. Maria Janczak (1997-2000r.)

oraz P. Mariola Michaldo, która pracuje w Biurze Misyjnym w Krakowie aż do dnia dzisiejszego.

Od lewej: Bożena Filas, Zofia Proszak, Maria Janczak

 

p. Mariola Michaldo