W niedzielę 17 czerwca br. w Poznaniu świętowaliśmy jubileusz święceń kapłańskich o. Jana Kantego – misjonarza z pierwszej grupy misyjnej. W przeddzień jubileuszu przybyli z Krakowa o. Wiesław Kiwior – Radny Prowincji, o. Oktawian Stokłosa, o. Anastazy Gęgotek oraz wszyscy aktualnie przebywający w Polsce misjonarze: o. Sylwan Zieliński, o. Kamil Ratajczak, o. Eliasz Trybała, o. Sylwester Potoczny, br. Ryszard Żak oraz o. Jana Ewangelista. W niedzielne przedpołudnie o godz. 10. 00 w kościele św. Józefa – Bazylice Mniejszej Ojców Karmelitów Bosych w Poznaniu – przy wypełnionej po brzegi świątyni, uroczyście dziękowaliśmy Bogu za 60 lat wytrwałej posługi kapłańskiej o. Kantego. Przy ołtarzu stanęli wraz z Czcigodnym Jubilatem kapłani – przyjaciele z Góry Karmel, Korei, Rzymu i oczywiście Ojcowie oraz Bracia z prowincji warszawskiej i krakowskiej. Okolicznościowe kazanie wygłosił o. Jan Malicki Prowincjał warszawski a przed błogosławieństwem list gratulacyjny od Wikariusza Rwandy i Burundi o. Zachariasza odczytał o. Wiesław Kiwior. Po Mszy św. w ogrodach karmelitańskich każdy mógł spotkać się z o. Janem, złożyć życzenia i okolicznościowe dary – przeznaczone na pomoc misjom karmelitańskim. Wspólne świętowanie zakończyło się późnym wieczorem.
Błogosławieństwo papieża Franciszka przekazał O. Janowi ojciec Prowincjał. Celebrację uświetnił sławny chór „Poznańskie Słowiki”.
O. JAN KANTY OD NAJŚW. SAKRAMENTU I ŚW. M. N. TERESY
Urodzony 27 czerwca 1933 w Luboniu k. Poznania. Rozpoczęcie nowicjatu w Czernej: 17 września 1950. Pierwsza Profesja zakonna: 18 września 1951 w Czernej. Profesja uroczysta: 19 września 1954 w Poznaniu. Święcenia diakonatu: 20 czerwca 1957 w Krakowie. Święcenia prezbiteratu: 17 czerwca 1958 w Krakowie. Kończył studnia teologiczne w Czernej (rok piąty, (1958 – 1959) a nastęnie podjął studia specjalistyczne z filozofii na KUL w Lublinie (1959 – 1962). Przez dziewięć lat wykładał filozofię dla naszych kleryków studentów filozofii w Poznaniu (1962 – 1971).
Wyraził swoją gotowość wyjazdu na misje i został wybrany. Przygotowywał się do wyjazdu wraz z pierwszą grupą 11 misjonarzy w Krakowie i Poznaniu (1970-1971). Wyjechał na misje do Burundi w czerwcu 1971. Po ukończeniu kursu języka kirundi odbył praktykę duszpasterską w Martyazo i Bukirasazi, parafiach prowadzonych przez Ojców Białych. Został pierwszym proboszczem parafii w Musongati. Na misjach w Burundi przebywał aż do wyrzucenia misjonarzy w roku 1979.
Udał się do Rzymu gdzie podjął studia z teologii duchowości na Terezjanum (1979-1980). Na życzenie ojca Generała wyjechał do Kongo Zairu na misje prowadzone przez prowincję Rzymską(1980-1984) a następnie powrócił na misje Karmelitów polskich do Rwanda, do parafii Rugango (1984-1986). Powrócił do Polski i był wykładowcą filozofii w Seminarium Karmelitów Bosych w Poznaniu (1986-1991) i (częściowo równocześnie) wikariuszem parafii Opieki św. Józefa we Wrocławiu (1987-1992). Powrócił na misje do Burundi w 1992 i pełnił funkcję proboszcza w Musongati oraz wykładowcy filozofii w międzydiecezjelnym Seminarium w Bujumbura do roku 2006. W roku 2007 definitywnie zakończył swoją posługę misyjną i udał się do Rzymu, gdzie pracował w parafii (2007-2009) San Pancrazio.
Od roku 2009 do 2015 jako konwentualny w Poznaniu przebywał na Górze Karmel – Hajfa (pierwszy rok na własną prośbę, drugi na życzenie miejscowych przełożonych, a resztę lat na życzenie Ojca Generała). W Ziemi Świętej funkcjonował jako przewodnik pielgrzymek, spowiednik Karmelitanek i okazjonalnie ich kapelan. Od roku 2015 – 2016 był konwentualnym w klasztorze na Góra Karmel (Hajfa). Od 2016 jest konwentualnym klasztoru w Poznaniu.
List z okazji jubileuszu 60-lecia kapłaństwa skierowany do o. Jana Kantego przez o. Zachariasza Igirukwayo OCD, Wikariusza Regionalnego w Burundi i Rwandzie
Rzym, 14 czerwca 2018 r.
Drogi Ojcze Janie Kanty,
W imieniu własnym i wszystkich moich karmelitańskich współbraci z Burundi i Rwandy, w imieniu Misjonarzy i Braci Afrykańczyków, pragnę dziś za pośrednictwem prostych słów przekazać Ci Ojcze, wyrazy naszej jedności z Tobą, i z wszystkimi drogimi Tobie, łącząc się w wielkim dziękczynieniu, składanym Panu Bogu za trwałą wierność kapłańskiemu powołaniu, wpisaną w wielką wierność łasce chrzcielnej i zakonnej.
Podczas gdy świętujemy dziś „wielkie rzeczy, które Pan uczynił” (por. Ps 126) w Tobie i przez Ciebie dla nas w ciągu tych sześćdziesięciu lat, świętujemy jednocześnie Twoją szczodrą odpowiedź, postrzegając w Tobie swego starszego Brata, który dał się prowadzić Duchowi Bożemu, aby tenże Duch mógł poprowadzić Cię tam, gdzie byłeś Bogu potrzebny.
Ta dyspozycyjność zaprowadziła Cię, Ojcze, w 1971 roku, z miasta Poznania do dalekiego Burundi i sąsiedniej Rwandy, do krajów, które stały się bardzo bliskie Twemu sercu i które Ty przybliżyłeś ludziom zgromadzonym dziś wokół Ciebie fizycznie i duchowo w dziękczynieniu składanym Bogu.
U nas, w Afryce, przyczyniłeś się aktywnie do rozwoju lokalnego Kościoła i do zaszczepienia Karmelu. Czyniłeś to w duchu eklezjalnej otwartości i z zachowaniem ducha rodzinnego w relacjach z instytutami afiliowanymi do Karmelu, i z ogromnym zmysłem osoby nastawionej na relacje, bez stawiania granic, co w Tobie zawsze podziwialiśmy.
Korzystamy z okazji, aby wyrazić naszą głęboką wdzięczność za to, że dzieliłeś z nami naszą historię, we wszelkich jej meandrach, nawet w najbardziej mrocznych godzinach, ale zawsze z niezrównaną misyjną pasją, z zapałem i determinacją, z obliczem, które promieniuje żywotnością i radością życia. Z Tobą nie można nigdy poddać się przygnębieniu z powodu wydarzeń
– bez względu na to, jak smutne by one były – bądź z powodu nieporozumień. Pozostajesz żywym przykładem niezłomności, której potrzebujemy, aby przezwyciężać trudności, których w życiu nigdy nie brakuje.
Pozdrawiamy w Tobie także wychowawcę, który swoim przykładem, postawą i słowem, formował kolejne pokolenia
– do takiej samej dyspozycyjności,
– do kultury ducha, czujnego i krytycznego,
– do krzewienia radości we wspólnocie,
– do miłości liturgii, przeżywanej świadomie i godnie,
– do bliskości wobec najbiedniejszych,
– do niesienia pomocy ludziom zagrożonym w czarnych godzinach naszej historii, zwłaszcza wtedy, gdy przyczyniłeś się do uratowania ludzi podczas ludobójstwa, pomagając im przekroczyć granicę między Rwandą a Burundi, z narażeniem własnego życia.
Proszę jednocześnie o przebaczenie zdarzeń, ilekroć nie potrafiłem, ilekroć nie potrafiliśmy docenić Twojej codziennej ofiarności, karmionej miłością do Eucharystii, celebrowanej i głęboko przeżywanej. Proszę o wybaczenie przejawów niewdzięczności, które mogły nas obciążać, a Ciebie zasmucać.
Niech Pan, który zawsze widzi głębię serca, sprawi, aby dobre ziarno – które zasiałeś i które wciąż niestrudzenie siejesz – przyniosło plon stokrotny, żebyś mógł nadal być błogosławieństwem dla tych, którzy Cię spotykają!
Patrząc na Ciebie, Ojcze, wraz z Psalmistą stwierdzamy, że po sześćdziesięciu latach życia kapłańskiego „wydajesz nadal owoce, zawsze pełen życiodajnych soków, aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy, że On jest Twoją Opoką i nie ma w Nim nieprawości” (por. Ps 92, 15-16). Prosimy Cię, abyś zanosił nas zawsze w swoim sercu do ołtarza, przy którym jest sprawowana Msza Święta. A jako starszego Brata, szczególnie cenionego w Afryce, prosimy Cię o błogosławieństwo, abyśmy – teraz my – podtrzymywali pochodnię miłości, którą Ty – wraz z innymi misjonarzami – wśród nas zapaliłeś.
o. Zachariasz Igirukwayo OCD, Wikariusz Regionalny w Burundi i Rwandzie
Tłumaczenie: o. Łukasz Kasperek ocd
