Około 85% ludności Burundi stanowią Hutu, pozostałą część – Tutsi (14%), oraz nieliczni Pigmeje Twa, rdzenni mieszkańcy terenów obecnego Burundi. Hutu to lud Bantu, zajmujący się zwyczajowo uprawą roli, pozostający tradycyjnie w układzie wasalnym w stosunku do dominujących Tutsi, ludu pasterskiego, pochodzenia kuszyckiego. Zadawnione antagonizmy między Hutu a Tutsi wywołały, poczynając od 1988, obustronne rzezie na masową skalę, co przyczyniło się do całkowitej destabilizacji kraju. Ponad 60% mieszk. wyznaje katolicyzm, 33% – religie animistyczne, 4% – protestantyzm, 1% – islam. W ciągu ostatnich 30 lat ludność B. podwoiła się wskutek wysokiego przyrostu naturalnego. Mimo polityki ograniczania urodzeń, jego średnia wartość spadła zaledwie o 2%o, z 28%o (1980-90) do 26%o rocznie (1990-97); stopa urodzeń pozostawała zawsze wysoka (ok. 48%o rocznie), podobnie jak dzietność kobiet (6,8 – 1980, 6,4 – 1996). Nieznacznie spadła śmiertelność niemowląt (ze 121%,, – 1980 do 97%,, – 1996), co wynika z niskiego poziomu opieki lekarskiej; w latach 90. na 1 lekarza przypadało 32 tys. osób – jeden z najgorszych wskaźników w Afryce. Średnia długość życia należy do najkrótszych na świecie: 45 lat dla mężczyzn, 47 – dla kobiet (1996). Analfabeci stanowią 62% ludności; 51% wśród mężczyzn, 78% wśród kobiet (1995).
Konflikty między Hutu a Tutsi w latach 90. spowodowały masowe migracje ludności (do Ugandy, Ruandy, Tanzanii). B. opuściło ok. 200 tys. Hutu, jednocześnie w tym okresie z Ruandy przybyło ok. 250 tys. Tutsi. Wędrówki te spotęgowały napięcia społ., związane przede wszystkim z przeludnieniem. Średnia gęstość zaludnienia jest, po Ruandzie, najwyższa na kontynencie; w prow. Kayanza na północy i w okolicach Bużumbury sięga 400 mieszk. na km2, na pd. wschodzie spada poniżej 75 na km2. Charakterystyczne jest rozproszone osadnictwo wiejskie. Podstawową jednostkę osadniczą stanowi rodzinna zagroda (rugo), kolista lub owalna, położona zwykle na wierzchołku wzgórza lub stoku, ogrodzona palisadami, otoczonymi zwartym gajem bananowców. Głównymi materiałami budowlanymi stosowanymi przez ludność są drewno i słoma, zmieszane z gliną. W 1997 ludność miejska, skupiona w 90% w stolicy, stanowiła zaledwie 8% ogółu mieszkańców, co stanowi najniższy wskaźnik na świecie, po Ruandzie.