Wrzesień-grudzień 2004 (22)
Maryja, pierwsze „tabernakulum” w historii, wskazuje nam i ofiaruje Chrystusa, naszą Drogę, Prawdę i Życie.
Jan Paweł II
Misjonarz w Munsogati – O. Zbigniew Nobis
Sierpień 2004 r.
Misjonarz nie tylko musi pracować duchowo ale i fizycznie. Reperacja samochodu lub turbiny wodnej, zakup żywności, wożenie wody gdy jej zabraknie to częste dodatki do życia misyjnego. Oprócz tego praca w biurze parafialnym dziesiątki, setki, ludzi przychodzących i proszących o pomoc materialną wymaga od nas stalowych nerwów, które często zawodzą, wymaga to dużo cierpliwości większej niż anielskiej.
Budowa w Rusunu – O. Zbigniew Nobis
Sierpień 2004 r.
W mieście byli naocznymi świadkami zbrojnych walk i rozerwania w strzępy człowieka przez granat. Na dzień dzisiejszy, tzn. 30 sierpnia został jeszcze tylko do założenia dach, który będzie z czerwonej dachówki. Tę dachówkę znoszą ludzie na głowach. Myślimy w październiku zakończyć w stanie surowym budowę i zostanie tylko wyposażyć kościół w ławki.
Od czerwca tego roku zaczęliśmy budowę kościoła w Rusunu, na jednej z 13 placówek, które obsługujemy. Jest to chyba najbardziej opuszczona wioska, ponieważ mamy do niej 25 km i drogi prowadzące tam są w fatalnym stanie. Właściwie budowę zaczęliśmy już 2 lata temu. Kupiliśmy sterty kamieni. Na zboczu góry, 5 km od planowanej budowy, wykarczowaliśmy teren, który należał do naszej parafii. Trzeba było wycinać drzewa i krzewy, wykopywać pnie z korzeniami i przepłaszać węże i inne gady. Br. Ryszard przygotował wszystko do budowy, tzn. drzwi, okna z metalu, krokwie pod dach no i wyposażenie kościoła: ołtarz, deski na ławki. Wszystko to składowaliśmy u nas w Musongati, aby móc dowozić do Rusunu. Aby tam dojechać Toyotą transportową trzeba jechać 1,5 godziny po tamtejszej drodze.
Chcemy zbudować Kościół – O. Eliasz Trybała
Musongati – Kraków, lato 2004 r.
Mbuza to mała wioska należąca do parafii Gakome w Burundi. Ta parafia jest pod opieką Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus. Ojcowie Karmelici z Musongati przyjeżdżają tu regularnie, aby sprawować sakramenty. Obecnie w Gakome nie ma sióstr zakonnych, ponieważ opuściły parafię po dwóch napadach zbrojnych na ich dom zakonny. Parafianie czują się opuszczeni, ale spodziewają się, że siostry powrócą.
Powrót do Burundi – O. Eliasz Trybała
Kraków, 30 czerwca 2004 r
Gdy zbliżał się dzień mojego wyjazdu do Polski często myślałem o mojej rodzinie i znajomych, których chciałem spotkać w Polsce. Z radością wsiadłem do samolotu w Bujumbura, bo tęskniłem za Ojczyzną. Teraz jednak po dwóch miesiącach spędzonych w Polsce coraz częściej myślę o tych, których zostawiłem w Burundi i z radością czekam na mój dzień powrotu do Burundi tj. 02 lipca 04.
WIELKANOC 2004 (21)
Wielkanoc 2004 (21)
Gdy dwa słonie ze sobą walczą, wtedy cierpi pod nimi trawa.
(przysłowie afrykańskie)
Dość tego! Wojna musi się skończy! Musimy umieć wyrzec się przemocy. Mamy obowiązek i prawo zabiegać o pokój.
Apel biskupów o pokój w Sudanie
One po prostu wydają się być szczęśliwe – O. Fryderyk Jaworski
Boże Narodzenie 2003 r.
Chwytające za serce są spotkania z afrykańskimi dziećmi, które, choć pozbawione w 98 % tych dóbr, jakie posiadają dzieci w Europie, tak pięknie i chciałoby się powiedzieć, nieustannie obdarzają nas swoim szczerym i autentycznym uśmiechem. A ich wdzięczność za najmniejszy, ofiarowany im drobiazg nie ma miary. To brzmi paradoksalnie, ale one po prostu wydają się być szczęśliwe. Jest to, moim zdaniem, jedna z większych różnić między naszym europejskim światem a Afryką. Ponadto, jest to potwierdzenie, że tajemnica szczęścia ludzkiego jest wpisana w tajemnicze warstwy serca, a nie w stan materialnego posiadania.
Historia bractwa szkaplerznego w Kigali, Rwanda – O. Liberiusz Saruye
Bractwo Szkaplerzne w Kigali powstało w 1998r. założone przez o. Jean-François, (który gościł w Polsce w ubiegłym roku) po powrocie ze studiów we Francji. Zasadniczo na początku składało się z wierzących miasta Kigali (stolica Rwandy), którzy chcieli pogłębić pobożność do Maryi Matki Karmelu. Ale wcześniej to o. Eliasz Trybała, przyodział ich szkaplerzem św.
Jak uboga wdowa wrzucić wszystko – O. Fryderyk Jaworski
Listopad 2003 r.
Jeśli o. Fryderyk wyjeżdża to pamiętajcie, że jak uboga wdowa, która wrzuciła najwięcej, bo wrzuciła wszystko co miała, tak również i on powinien rzucić wszystko, co ma, czyli oddać siebie Bogu. Misjonarz wyjeżdżając nie wie, co go spotka, ale wie że gdziekolwiek będzie, to będzie w rękach Bożych
Kości zostały rzucone – O. Fryderyk Jaworski
Listopad 2003 r.
Pierwszym i najważniejszym terenem misyjnym na obecnym etapie mojego afrykańskiego i zarazem misyjnego raczkowania jest teren mojego serca. Zapewne pozostanie ono do końca sercem białego Europejczyka, Umuzungu, ale musi być ono na wskroś ewangeliczne.